Eyes without a face
Πολλές φορές έχουμε βρεθεί να διατρανώνουμε τον θαυμασμό μας για μια συγκεκριμένη σκηνή μυθοπλασίας,απόσπασμα κάποιου έργου ή ενός βιβλίου,σε φίλια πρόσωπα ή να εισπράττουμε τη δική τους έξαψη όταν αναφέρονται σε κάποια από αυτές τις σκηνές.Ωστόσο,δεν είναι αυτή καθαυτή η δραματουργική ή η αφηγηματική τέχνη που μας γοητεύει εκείνη τη στιγμή,όσο τα ιδιαίτερα βλέμματα των συνομιλητών μας.Οι μοναδικές διαδρομές τους που ως μέλη ανεπίλυτων εξισώσεων τούς καθιστούν μύστες ενός διαφορετικού νοήματος κάθε φορά.
Δυστυχώς η συνθήκη αυτή καθίσταται εξ ορισμού ανεφάρμοστη στις δικές μας άφατες μυθοπλασίες για τη ζωή που δεν ζούμε,για τη χαρά που δεν γευόμαστε,οι οποίες εμφορούνται από τον ενδοτισμό στη δογματική μονομέρεια.
Πολυκαιρισμένες εντυπώσεις και στιγμιαίες αισθήσεις συνθλίβονται από τον υποκειμενισμό που τις διέπει,υπονομεύοντας διαρκώς την προσπάθεια να τα βρούμε λιγάκι με τον εαυτό μας.
Ευτυχώς οι ακριβές λέξεις της Άννας:
"Έμαθα να ζω απλά και με σοφία
Τον ουρανό να βλέπω και να δοξάζω το Θεό
Να γυρίζω ώρα πολλή στου δειλινού την ησυχία
Την αχρείαστή μου αγωνία να ξεχνώ"
που μας συντροφεύουν στους προσφιλείς περιπάτους,
έρχονται να μας απαλλάξουν πρόσκαιρα από το βάρος των νοημάτων που,φευ,δεν αξιώθηκαν της πολύσημης ερμηνείας.
(Η μετάφραση του άτιτλου ποιήματος της Αχμάτοβα είναι του Γιώργου Μολέσκη από το βιβλίο "Ρώσοι ποιητές του εικοστού αιώνα" των εκδόσεων Μεσόγειος).
posted by still ill @ 12:51 AM
16 Comments
